અમો ખાબોચિયાં!

મહેંકતાં ગુલાબ સૌ ને પ્યારા જ હોવાનાં.

સાથે કંટકોથી યે પનારા જ હોવાનાં.

પૂર્ણ પ્રકાશ કદી ફેંલાશે નહિં દુનિયામાં,

દીપક તળે હંમેશા અંધારા જ હોવાનાં.

કોણ કહે છે અત્યાચાર લોકોને ગમે છે?

અંતર તો સૌ ના સિસકતા અંગારા જ હોવાનાં.

વહે છે અમારી આંખમાં થી, એથી શું થયું?

વહેતાં એ વ્યથાશ્રુ તો તમારા જ હોવાનાં.

કહેવું સહેલું છે, કરવું ખૂબ જ અઘરું છે,

આંસુ અન્યનાં લુંછવા આકરાં જ હોવાનાં.

પ્રેમ હશે તો વળી ભવ-સાગર તરી જશું,

નહિતર મઝધારથી ય ઊંડા કિનારા જ હોવાનાં.

અમે વિશાળતાનો ભલે ને ગમે તેવો ઢોંગ કરીએ,

ખાબોચિયાં તો આખરે છીંછરા જ હોવાનાં.

રાજેશ જોશી "આરઝુ"